Hér á Varmalandi má heita að við höfum einkasundlaug. Þarna er sjaldnast nokkur sála á floti. Við erum þó bara nýlega farin að notfæra okkur hana að einhverju marki. Á þriðjudags- og fimmtudagskvöldum skundum við Dóra sem sagt þessa fimmtíu metra og förum í heitan pott og syndum. Svo gefst tækifæri til að glápa upp í stjörnuhimininn þegar þannig viðrar.
Á þriðjudögum eru körfuboltaæfingar í íþróttasalnum á sama tíma og sundlaugin er opin. Þarna koma saman ýmis stórmenni Borgarfjarðar til að rifja upp forna takta. Að einhverju leyti eru þetta sömu skrokkarnir og ég spilaði körfubolta með (og við) fyrir einum tuttugu árum síðan. Vaxtarlag þeirra, hárvöxtur og hárlitur hefur þó látið á sjá - sumir orðnir nokkuð vambsíðir, hárlitlir og gráir. Því brá mér nokkuð í brún þegar ég gekk inn í hópinn í búningsklefanum um daginn. Fer aldurinn virkilega svona með menn? Ég stóð mig að því að horfa rannsakandi á sjálfan mig í speglinum þegar færi gafst.
Ég hef sjálfur engar áætlanir uppi um að fara að stunda körfubolta á nýjan leik. Það er langt síðan ég uppgötvaði að það er fleira á seyði í náttúrunni en hlýnun jarðar; aðdráttarafl hennar eykst nú með hverju árinu sem líður. Þetta get ég sannað með einfaldri tilraun - sú hæð sem ég get stokkið lækkar stöðugt.
1 ummæli:
Þú verður bara að koma þér upp trampólíni!
Skrifa ummæli