Í fyrradag skruppum við aftur á Borðeyri. Í þetta sinn tókum við mömmu og pabba með. Mig grunar að ferðum þeirra þangað norður fari að fækka. Þau eru orðin svoddan skör - standa varla lengur í fæturna. Þeim þótti samt sem áður varið í að endurnýja kynnin og sjá sjóinn og fuglinn.
Ég rakst á sögu úr Hrútafirði á bloggsíðunni hans Guðmundar Gunnarssonar. Hún tengist Borðeyri og er svona:
Karlrembingurinn var allsráðandi hér á árum áður. Ofarlega er sagan úr Hrútafirði þar sem húsbóndinn á heimilinu lá rúmfastur í einhverri pest og sendi konuna með bréfsnifsi yfir ísilagðan fjörðinn til kaupfélagsstjórann á Borðeyri. Ólæs konan rétti kaupfélagsstjóranum miðann með úttektarbeiðni bóndans; „Ég kemst nú ekki sjálfur til þín til þess að slá úr nokkrum staupum með þér núna, svo ég sendi konuna og ég bið þig náðarsamlegast að láta hana hafa einn pott af brennivínu og smávegis af tóbaki. En þar sem ísinn á firðinum er svo ótraustur sendi ég ekki peninga með konunni og vænti þess að þú skrifir þetta hjá mér.“
Í gær kom Bergrún heim frá París - en fer fljótlega aftur á flakk - líklega á mánudaginn.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli