Í gær smakkaði ég gæsaregg í fyrsta sinn á ævinni. Eggin sem um ræðir voru ættuð frá Auðkúlu úr varpi Hildigunnar frænku. Hún verpti ekki þessum eggjum, svo það misskiljist ekki, enda er konan engin gæs, heldur er hún æðarræktandi af guðs náð, eins og hún á ættir og uppruna til. Þau hjónin, Hreinn og hún, eru samhent í þessari iðju; hún vaktar varpið að degi til en hann situr yfir því um nætur með haglabyssuna, tilbúinn að freta á melrakka og önnur þau rándýr sem sækja í góðgætið.
En aftur að gæsaeggjunum. Furðulegt að hafa aldrei smakkað þau áður. Þetta er herramannsmatur. Hér áður át maður mikið af kríueggjum - enda mikið kríuvarp fyrir neðan Moshlíð - auk æðar- og svartbakseggja úr Engey og Hergilseyjarlöndum.
Annað mál er, að það er staðreynd, að hvergi er fallegra á Íslandi en í Vestureyjum og Vatnsfirði á vordögum. (Þetta er bara stuðlað).
Engin ummæli:
Skrifa ummæli