Það er vor í lofti. Ég fann það í gær þegar ég rak út nefið, að loftið var mengað vorboðanum ljúfa, reyk af sinueldi. Bændur eru farir að huga að vorverkum og eitt þeirra er að brenna sinu. Við þessa lykt blandast síðan mykjulyktin, sem auðvitað er líka ómissandi í þessa vorlyktarsynfóníu. Sinureykur vekur upp góðar minningar frá því þegar við strákarnir (stelpur komu þar auðvitað hvergi nærri) vorum að paufast með eldspýtustokk, úti í þurrum sinuflókum vestur á Patreksfirði, fyrir hart nær hálfri öld. Sinureykur vekur einnig upp minningar um Borgarfjörðinn eins og hann gerðist slæsilegastur fyrir tuttugu árum síðan - bláleitir reykjarbólstrarnir stigu þá hátt til himins á lygnum, sólríkum vordögum.
Lifi sinueldar og mykjulykt!
Engin ummæli:
Skrifa ummæli