Göngulag

Þessa dagana heiðra þær Oddný og Úa okkur Varmlendingana með nærveru sinni. Því miður er Úa dálítið lasin. Annars er veðráttan frekar hryssingsleg, norðan nepja, gott ef ekki snjófjúk með köflum. Á morgun er 1. maí, verkalýðsdagurinn. Ekki á ég von á því að farið verði í miklar kröfugöngur hér í uppsveitum Borgarfjarðar. Reyndar á ég ekki von á því að fólk flykkist almennt í slíkar göngur, fólk leggur ekki lengur á sig gönguferðir af því taginu, nema auðvitað einhverjir masókistar. Fólk er duglegra að ganga á hraðastillanlegum göngufæriböndum innan dyra á þessum síðustu tímum. Einhverjum gæti þó dottið í hug að hafa með sér kröfuspjöld. Hvað er það sem gengur og gengur en færist þó ekki úr stað? Hér áður fyrr var svarið við gátunni klukka, nú er það; fólk sem stundar "ræktina".
Á fyrstu áratugum aldarinnar var barist fyrir því að sett yrðu vökulög, nú berjast bílstjórar fyrir því að vökulög verði afnumin. Kannski verður það aðal krafan á morgun!

Smá píp

Vissirðu að jórturdýr eru með fjögurra hólfa maga og að maður fer vissulega í geitarhús að leita ullar, dýrindis Kasmírullar? Í dag vorum við með kálf til sýnis í skólanum og nemendur velta fyrir sér ýmsu sem snýr að landbúnaði. Í gær skoðuðum við stærsta geitabú landsins, að Háafelli í Hvítársíðu, þar sem ríflegur fjórðungur íslenska geitastofnsins er til geitarhúsa.

Afkvæmi geita heita ekki geitungar!

Á morgun er svo ferðinni heitið að Reykhólum. Það verður reykspólað af stað að loknum morgunverði. Þar á að skemmta sér með jafnaldra nemendum úr öðrum skólum.

Nú er Vignir pípari vonandi byrjaður að bora í gegnum veggi og gólf í Hólmgarðinum. Hann ætlar að leggja með því grunn að nýju baðherbergi.

Af sinueldi

Það er vor í lofti. Ég fann það í gær þegar ég rak út nefið, að loftið var mengað vorboðanum ljúfa, reyk af sinueldi. Bændur eru farir að huga að vorverkum og eitt þeirra er að brenna sinu. Við þessa lykt blandast síðan mykjulyktin, sem auðvitað er líka ómissandi í þessa vorlyktarsynfóníu. Sinureykur vekur upp góðar minningar frá því þegar við strákarnir (stelpur komu þar auðvitað hvergi nærri) vorum að paufast með eldspýtustokk, úti í þurrum sinuflókum vestur á Patreksfirði, fyrir hart nær hálfri öld. Sinureykur vekur einnig upp minningar um Borgarfjörðinn eins og hann gerðist slæsilegastur fyrir tuttugu árum síðan - bláleitir reykjarbólstrarnir stigu þá hátt til himins á lygnum, sólríkum vordögum.
Lifi sinueldar og mykjulykt!

Púst

Í gær var að ljúka hálfsmánaðar valdaferli mínum í rúmlega hálfum Varmalandsskóla. Það er búið að vera ástand á stjórunum, annar á Alþingi en hinn að jafna sig eftir hnjáskiptaaðgerð. Reyndar varð ég lítið var við þyngsli af þessum sökum, hvorki líkamleg eða andleg, enda er starfsliðið afar sjálfbjarga og laust við vesen.

Hins vegar er sá græni (bíllinn) búinn að vera með vesen síðustu vikuna. Það endaði með því að í gær lét ég skera undan honum og skipta út rörum.

Í gærkvöld var Bergrún að spila í Manchester og framundan er álíka lúðralástur næstu vikurnar. Hin börnin er bara þæg og góð og haggast lítið úr sínu fasta fari. Mér skildist þó á henni Heiðu áðan að líklega færi hún á flóamarkað í dag. Vonandi sleppur hún við flóabit.

Á þessum árstíma vorum við Hafsteinn vanir að stunda rauðmagaveiði norður á Hofsósi, sælla minninga. Síðan þeirri útgerð lauk hefur mér ekki fundist vora almennilega.

Bátarnir á myndinni eru danskir og hafa örugglega aldrei kynnst þeirri fiskitegund.

Úr uppsveitum

Og ég sem hélt að það væri komið vor! Sólin komin hátt upp á himinhvelfinguna en samt sami kuldagjósturinn, frost og snjór. Annars er óþarfi að vera að kvarta yfir veðráttu.
Bergrún er að yfirgefa klakann enn og aftur. Kannski sjáum við hana ekki fyrr en í júní.
Tíðindi eru annars engin, þannig að það er óþarfi að vera að eyða plássi í eitthvað marklaust kjaftæði. Verst er að eini maðurinn hér um slóðir, sem hægt hefur verið að æsa upp með pólitískum olnbogaskotum, er í endurhæfingu í Hveragerði, hefur ekki sést síðan nokkru fyrir páska.

Höfuðsnillingur

Þetta er hann Andersen gamli. Þessi með H.Cið á undan. Við hittum hann á förnum vegi í miðbæ Óðinsvéa, sem danskir vilja kalla hinu einkennilega nafni Odense. Takið eftir aukahöfðinu sem kallinn hefur fyrir framan sig. Þegar hann var kominn með höfuðverk af næturlöngum vökum við krefjandi skriftir, þá skipti hann um höfuð og gat haldið áfram með ferskan koll og frumlegar hugmyndir. Svona nokkuð vildi ég hafa!
Reyndar öfundaði ég hann ekkert af því að þurfa að norpa þarna í nepjunni, berfættan og krókloppinn og hafa ekkert blað til að pára á, hvað þá tölvu. Þá er nú til lítils að hafa tvö hugsandi höfuð - rithamlaður og gott ef ekki kalinn inn að hjartarótum.

Af gaufskorti

Eftir stuttan skrepp til Reykjavíkur er Dóra komin til baka. Hún hafði miklar áhyggjur af þessum hálfa degi sem hún var frá vinnu. Ég held að það séu fyrstu forföllin hennar í vetur. Hún átti reyndar metið í mínum gamla skóla varðandi skort á forföllum. Stundum liðu einhver ár á milli.
Annars er skólinn fáliðaður af stjórnendum þessa dagana. Aðstoðarskólastjórinn lét skipta um hnjálið og verður frá fram til skólaloka og skólastýran farin á þing. Samt gengur allt sinn vanagang. Þetta sannar reyndar það sem mig hefur lengi grunað; ef einhverjir starfsmenn eru við skóla, sem enginn tekur eftir þó að hverfi, þá eru það skólastjórarnir. Þeirra starf er, í seinni tíð, meira og minna fólgið í einhverju gaufi, sem skrifræðið og fundafárið hefur innleitt. Látið mig þekkja þetta!