Veiðimennska er mér í blóð borin. Hana stunda ég þó sparlega og aldrei hef ég komist í efstu deild hennar - laxveiðideildina. Þar hefur spilað saman níska og tillitsemi við fjölskyldu og þarfir hennar. Einnig hef ég takmarkaða þolinmæði til síendurtekinna handahreyfinga. Flugukast fer með tímanum að minna mann á þá tíma þegar staðið var heilu dagana við hausun eða flökun í frystihúsi vestur á fjörðum. Hjá sumum grunar mig að þessi endurtekna hreyfilöngun sé bundin í genum. Þar má t.d. nefna golfáhuga landsmanna. Eftir að hafa rannsakað atferli golfara hef ég komist að þeirri niðurstöðu að þar fari menn með bændagen, með ríkjandi slátturmannageni. Þetta verður enn augljósara þegar umgjörðin er skoðuð; grasivaxnir túnbleðlar og slátturmannasveifla.
En svo ég víki aftur að veiðimennsku þá brá ég mér inn í Sundahöfn með veiðistöng um daginn og hugðist freista þess að veiða mér ýsu í soðið. Þar var einnig staddur pólverskur lithái af eistneskum ættum. Hann talaði ekkert mannamál, svo að við notuðum bara atviksorðin, eins og karlinn gerði forðum norður í Haganesvík eftir að hafa reynt bæði enskuna og dönskuna á útlendinginn. Þessi viðifélagi kunni að draga ýsur! Ég veiddi þrjá smáufsa og var þess á milli mjög botnlægur.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli