Af harðindum

Sjálfsagt munu flestir minnast þessa árs, sem nú er um það bil að renna sitt skeið, sem árs mikilla hörmunga. Ársins þegar hrunið mikla átti sér stað - þegar skútan fór á hliðina - þegar holskeflan reið yfir og þegar.....blablabla.... Menn tala um kreppur liðinna ára og alda og reyna að finna samlíkingar. Fara jafnvel að blanda Móðuharðindunum inn í dæmið. Mig minnir að í kjölfar Skaftáreldanna hafi Íslendingum fækkað um þriðjung - flestir dóu úr ófeiti.
Í dag horfum við upp á eitt öflugasta herveldi heimsins "verja hendur sínar" með því að slátra föngum sem verið hafa í einangrun, girtir inni á svæði sem er u.þ.b. þriðjungur Reykjanesskagans - varla stærri en það landsvæði sem tilheyrir Grindavík. Þar er nú ekki kastað neinum eggjum né hrópað GAS! Við stöngum hangiketið úr tönnunum, aukum einu gati við á beltinu, dæsum og förum svo að velta fyrir okkur hversu miklu við eigum að eyða í flugelda fyrir þessi áramót. Sá í blaði að Íslendingar ætluðu að skjóta upp sjöþúsund tonnum af flugeldum um áramótin. Menn eru orðnir svo ruglaðir í tölulegum stærðum þetta síðasta misserið. Ég sé fyrir mér 7000 tonna skipi skotið á loft.
Og fyrst ég er að tala um skip. Eggert Ólafsson, hinn betri, átti teinæring, og einhverjar fleiri fleytur, sem hann dró á land í Oddbjarnarskeri og hvolfdi þar til að gera skýli fyrir vergangslýð, 80 manns, sem hann bjargaði af fastalandinu í Móðuharðindunum. Í Oddbjarnarskeri fóðraði hann fólkið á sjávarfangi þar til það náði kröftum á ný. Mér hefur alltaf þótt Eggert ein helsta hetja Íslandssögunnar. Samt er engin stytta til af honum, né hefur honum verið reist minnismerki.

Helgileikendur

Hefðbundið jólahald að Hólmgarði 6.

Þetta er reyndar í þriðja sinn sem sá staður verður fyrir valinu - held ég. Oddný, Úa og Steinunn voru hjá okkur á aðfangadagskvöld en Heiða og hennar fjölskylda var úti í Herlev. Skruppum í Hólabergið og hittum fólfið og í dag á jóladag erum við bæði búin að fara í Hólaberg og í Njarðvíkurnar - þar var etið hangikjöt að íslenskum sið.

Stífla

Þar sem ég er haldinn ritstíflu, sem á sér líklega margslungnar rætur, hef ég verið sérlega lyklaborðslatur upp á síðkastið. Líklega hef ég verið of upptekinn af ástandinu í þjófafélaginu sem ég var svo heppinn að fæðast inn í.

Til að brydda upp á einhverju öðru set ég hér inn mynd frá vinakeðjuuppákomu síðastliðinn mánudag hér á Varmalandi. Keðjan náði langleiðina frá skólanum upp á Laugahnjúk. Þetta var skemmtilegt uppátæki, bæði fyrir krakkana og starfsmenn skólans.

Ég renndi mér á rassinum niður hlíðina að athöfn lokinni.