Afturganga

Það var heilög athöfn hér áður fyrr að fara í kröfugöngu, eða það held ég. mér leið samt alltaf dálítið kjánalega þega menn fóru að syngja "Fram þjáðir menn í þúsund löndum." Mér fannst ég ekki vera svo þjáður, né þetta, að því er virtist, vel haldna fólk sem ég samferðaðist. Ég gekk m.a. nokkrar Keflavíkurgöngur (kannski voru þær bara tvær eða þrjár) og var nokkuð ánægður með að hafa lagt þetta á mig. Ég spurði einu sinni samstarfsmann minn, vinstri grænan eilífðarkomma, hvort hann hefði ekki gengið margar slíkar. "Jú", sagði hann, "og gekk þær flestar afturábak". Hann var nefnilega mikill gítarspilari og og gekk yfirleitt fremstur, eða framarlega og snéri á móti hópnum til að geta spilað og stjórnað söng. Hann var því eins konar afturganga(ri).