Göngur

Um þarsíðustu helgi lét ég gamlan draum rætast; ég fór í göngur.  Ekki bara einhverjar göngur, heldur göngur með Brjánslækjar- og Seftjarnarfólkinu.  Þarna eru mínar heimaslóðir.  Þetta var fjögurra daga törn og hver dagur var öðrum eftirminnilegri.  Fyrst var leitað frá Þingmannadal og út að Fossá.  Ég lenti í brúnum Hörgsness.  Við Fríða systir, sem kom frá Noregi til að upplifa þessa dásemd, erum þess fullviss að að hafa ekki fengið auðveldasta svæðið, því bæði er gönguleiðin lengri og víða mjög flókinn kjarrgróður til að brjótast í gegnum.
Næsta dag var Penningsdalurinn og Vatnsdalurinn leitaður.  Við Fríða vorum enn og aftur "nágrannar".  Farið var upp að rótum Ármannsfells og gengið þaðan fram á Brúnir Penningsdals.  Þar tók við löng bið eftir því að þeir sem byrjuðu innar og eins þeir sem komu yfir úr Vatnsdalnum skiluðu sér.  Eftir það var lífið bara ljúft, að því frádregnu að þennan dag fór hægri skósóli minn að gerast lauslátur og ég þurfti að tileinka mér nokkuð sérstakt göngulag til að hann héldist undir út daginn.
Þriðji dagurinn byrjaði með sudda, gott ef ekki var slydda í bleytunni.  Þetta lagaðist þó þegar leið á daginn.  Líkt og daginn áður var ekið upp undir Ármannsfell en stefnan þaðan tekin í norð-vestur, yfir í Smjördal og síðan yfir í Grenjadal og komið niður skammt fyrir innan Þverá.  Báða þessa daga var safnið rekið út að Brjánslæk en fyrsta daginn var féð dregið sundur á Fossá og flutt á vögnum yfir að Seftjörn og Brjánslæk.  Fjórði dagurinn var sá eftirminnilegasti, því þá var liði skipt þannig að Seftjarnarliðið, sem við Fríða tilheyrðum, smalaði Moshlíðardalinn, yfir í Brjánslækjardalinn.  Brjánslækjarliðið smalaði frá Þverárdal og yfir í Brjánslækjardal.  Frá þeirri upplifun og fleiru segi ég í næsta bloggi.